per
دانشگاه علوم پزشکی مشهد
مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
1735-4013
2008-2673
2008-12-21
51
4
197
202
10.22038/mjms.2008.5498
5498
Research Paper
ارتباط بین معیارهای رشد و سطح لیپیدهای سرم با میزان هموگلوبینگلیکه درکودکان و نوجوانان دیابتی
Evaluating the Correlation between HbA1c and Growth Parameters, Lipid Profile in Children and Adolescents with Type 1 Diabetes
نصرت قائمی
: ghaemin@mums.ac.ir
1
محمد رضا کرامتی
keramatimr@mums.ac.ir
2
رحیم وکیلی
vakilir@mums.ac.ir
3
دانشیار گروه اطفال، بیمارستان امام رضا (ع)، مشهد، ایران
استادیار هماتولوژی، مر کزتحقیقات نوزادان، بیمارستان امام رضا (ع) ، مشهد، ایران
دانشیار گروه اطفال، بیمارستان امام رضا (ع)، مشهد، ایران
مقدمه دیابت نوع I شایعترین اختلال غددی متابولیکی در کودکان است که بـا عـوارض زیـادی منجملـه اخـتلال رشـد ممکن است همراه باشد. هدف از این مطالعه بررسی نقش دیابت روی رشد (وزن- قـد)، پارامترهـای رشـد و میـزان چربیهای خون است. روش کار در یک پژوهش مقطعی توصیفی 154 کودک دیابتی از مرداد 85 لغایت تیر 86 از نظـر معیارهـای رشـد وزنـی ، قدی، طول مدت بیماری، متوسط هموگلوبین گلیکه و لیپیدهای خون مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج متوسط سن تشخیص بیمـاری 6/2 ±3/1 سـال ، سـرعت رشـد قـدی 4/8± 1/48 سـانتیمترو رشـد وزنـی 3±1/5 کیلوگرم در سال بود. بر اساس میزان هموگلـوبین گلیکـه در گـروه کنتـرل متابولیـک خـوب، سـرعت رشـد قـدی 4/8 ±1/3 سانتیمتر، رشد وزنی 3/03±1/6 کیلـوگرم در سـال، کلـسترول تـام برابـر بـا 163/1 ±34، لیپـوپروتئین بـا چگالی پایین برابر با 109/3 ± 22، لیپوپروتئین با چگالی بالا برابر با 49/5± 1 و تری گلیـسرید برابـر بـا 116/3±55 میلیگرمدر دسی لیتر بود و در گروه با کنترل متابولیک ضعیف، سرعت رشد قدی 3/2±1/22 سانتیمتر و رشد وزنی 3/03 ±1/2 کیلوگرم در سال، کلسترول تام برابر با 172/6±46، لیپوپروتئین بـا چگـالی پـایین برابـر بـا 122/4± 80، لیپوپروتئین با چگالی بالا برابر با 48/5± 1 و تری گلیسرید برابر با 153/3±105 میلیگرم در دسی لیتر بود . هم چنـین در گروه با طول بیماری کمتر از 5 سال سرعت رشد قدی 5/7 ± 1/4 سانتیمتر و رشد وزنـی 3/3±1/6 کیلـوگرم در سال و در گروه با طول مدت بیش از 5 سال سرعت رشد قدی 3/47±1/2 سانتیمتر و رشد وزنی 3/3±1/2 کیلوگرم در سال بود. نتیجه گیری در این مطالعه سرعت رشد وزنی و قدی با کنترل متابولیک ارتباطی نداشت ولیکن اختلال رشد قدی و افـزایش تری گلیسرید با طول مدت بیماری مرتبط بود. هم چنین دیس لیپدمی با عدم کنترل متابولیک مرتبط بود.
Introduction Type1 diabetes is the most common endocrine disorder in children. The disease is associated with a variety of complications including growth abnormalities. The aim of this study was to evaluate the role of diabetes and blood sugar control on physical growth (height and weight), growth parameters and lipid profile. Materials and Methods This descriptive cross- sectional study took place from July 2006 to July 2007. A total of 154 children and adolescents with diabetes type 1, evaluated for their growth parameters, lipid profile٫ and its correlation with duration of diabetes and mean HbA1C. Results The mean age of diabetes diagnosis recorded 6.2±3.1 year. The mean height growth velocity was 4.8±1.48 cm and the mean weight growth velocity 3±1.5 kg in one year. In the first group with HbA1c< 8 (mean±1sd) height and weight growth velocities were 4.8±1.3 cm and 3.03±1.6 kg in a year respectively. In the second group with HbA1c > 8 (mean±1SD), yearly height and weight growth velocities measured 3.2±1.22 cm and 3.03±1.2 kg in turn. Moreover, in the first group TC, LDL, HDL and TG were 163.1±34 mg/dl, 109.3±22 mg/dl, 49.5±1 mg/dl, 116.3±55 mg/dl and in the second group 172.6±46 mg/dl, 122.4±80 mg/dl, 48.5±1 mg/dl, 153.3±1.5 mg/dl in the order mentioned. In the group with disease duration less than 5 years, height and weight growth velocities were 5.7±1.4 cm and 3.3±1.6 kg and in group with disease duration more than 5 years, height and weight velocities reported 3.74±1.2 cm and 3.3±1.2 kg annually respectively. Conclusion According to this study, there was no correlation between the mean of height, weight growth velocities and metabolic control in both groups. However, the hight growth disorder and increase in the level of TG were correlated with the duration of disease. Also, lipid profile (dislipidemia) was associated with the lack of metabolic control.
https://mjms.mums.ac.ir/article_5498_de8d4138e17e9dfd9c9b55f9e58527a4.pdf
دیابت نوع I
قد
وزن
هموگلوبین گلیکه
لیپید
Iddm
Height
Weight
HbA1c
Lipid
per
دانشگاه علوم پزشکی مشهد
مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
1735-4013
2008-2673
2008-12-21
51
4
203
208
10.22038/mjms.2008.5499
5499
Research Paper
بررسی یافته های پتانسیل برانگیخته بینائی در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس
Evaluation of Visual Evoked Potentials’ Findings in Patients with Multiple Sclerosis
محسن فروغی پور
foroughipourm@mums.ac.ir
1
علیرضا خسروی
2
مرتضی سعیدی
saeedim@mums.ac.ir
3
فرانک کورانیان
4
دانشیاربیمـاری هـای مغـز و اعـصاب ، دانـشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران
متخصص بیماری های مغزو اعصاب ، د انـشگاه علوم پزشکی زاهدان، زاهدان، ایران
استادیاربیماری هـای مغـزو اعـصاب ، دانـشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران
کارشناس ارشد پرستاری
مقدمه مالتیپل اسکلروزیس یکی از بیما ریهای شایع نورولوژیک می باشد که به دلیل تنوع علائم ، دوره های عود و بهبودی حملات و پیشرفت آنها و بالاخره طیف سنی بیماران که اغلب جوانا ن فعـال و کارآمـد مـی بـا شـند، از اهمیت ویژه ای بر خوردار است. التهاب عصب بینائی در این بیماری شایع است و پتا نسیل برانگیختـه بینـائی در اکثریت بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس که دارای التهاب عصب بینائی هـستند، غیـر طبیعـی اسـت. پتانـسیل برانگیخته بینائی در بسیا ری از بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس که از نظر بالینی سابقه التهـاب عـصب بینـائی نداشته اند نیز مختل است. هدف از این مطا لعـه مقایـسه پتا نـسیل برانگیختـه بینـائی در بیمـاران مبـتلا بـه مالتیپـل اسکلروزیس با و بدون سابقه التها ب عصب بینائی می با شد. روش کار این مطالعه بر80 بیمار مبتلا به اسکلروز مولتیپل قطعی که به کلینیک بیمارستان قائم (عج) مراجعه کرده بودند انجام شد. اطلا عا ت مر بو ط به بیما ران در پرسشنا مه هایی که شامل اطلا عا ت دموگرا فیک و سـابقه التهـاب عصب بینا ئی بود جمع آوری گردید . بیماران در دو گروه با و بدون سا بقه التهاب عـصب بینـائی قـرار گرفتـه و شیو ع اختلا ل پتا نسیل بر انگیخته بینا ئی در دو گروه با یکد یگر مقایسه گردید. نمونه گیـری بـه روش احتمـالی بود و مشخصات فردی بیماران در پرسشنامه ها ثبت شد و بیماران معاینه کامل عصبی و پتانسیل برانگیخته بینـایی انجام شد. اطلاعات به وسیله نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و از آزمونهای کای دو، فیشر و من ویتینی برای مقایسه متغیرها استفاده شد. نتایج پتا نسیل برانگیخته بینائی در 57/5% بیماران بدون سا بقه التهاب عصب بینائی و 92/5% بیماران با سابقه التهاب عصب بینائی غیر طبیعی بود. تفاوت آماری معنی داری بین پتانسیل برانگیخته بینائی طبیعی و مختل در دو گـروه بیماران وجود داشت. اختلال پتانسیل برانگیخته بینائی در بیماران بدون سابقه التها ب عصب بینائی در 87% موارد یک طر فه و 13% دو طر فه بود. در بیماران با سابقه التهاب عصب بینائی در 40/5% مـوا رد یـک طرفـه و 59/5% موا رد دو طر فه بود. نتیجه گیری در تعداد زیادی از بیماران بدون سابقه اختلال بینائی آزمون پتانسیل برانگیخته بینائی مختل است که می تواند در تشخیص بیماری در مراحل زودرس کمک کننده باشد . در گروه بیما ران با سـابفه اخـتلال بینـائی گرچـه بـا گذشت زمان بهبود قابل توجه در پتانسیل برانگیخته رخ می دهد ولی اکثر موارد افـزایش تـاخیرP 100 پـا یـدار می ماند و پتانسیل برانگیخته بینائی می توا ند نشانه حمله قبلی التهاب عصب بینائی با شد.
Introduction Multiple Sclerosis is one of the commonest neurological disorders that because of its different clinical presentation, recurrent and progressive attacks, and age spectrum of patients who are usually young, has particular importance. Optic neuritis is common in MS patients and VEP is abnormal in most of the patients with optic neuritis. VEP is also abnormal in most of the MS patients who do not have the history of optic neuritis. The aim of this study was to compare the incidence of VEP in MS patients with and without the history of optic neuritis. Materials and Methods This study included 80 patients with definite MS diagnosis who referred to the MS Clinic Ghaem Hospital. A questionnaire used to collect the patients demographic and illness history. Patients were divided into two groups based on the history of optic neuritis. The full neurological examination including VEP carried out for the patients. Collected data analyzed with SPSS and statistical tests. Results The abnormal VEP found in 92.2% of patients with the history of optic neuritis. The incidence of VEP in patients without the history of optic neuritis was 57.5%. The VEP abnormality recorded 40.5% unilateral and 59.5% bilateral in the first group of patients. In the second group the VEP was 87% unilateral and 13% bilateral. Conclusion Many MS patients without the history of optic neuritis, had abnormal VEP, therefore VEP can be used for the early diagnosis of MS. Although, patients with the history of optic neuritis will have significant improvement with the time, but many cases with increased P100 latency is persistence, and can be used as a marker of the pervious optic neuritis attack.
https://mjms.mums.ac.ir/article_5499_b3972bd975cd6b873817aba33e00bcbe.pdf
مالتیل اسکلروزیس
التهاب عصب بینائی
موج P 100
Multiple Sclerosis
Optic neuritis
P100 latency
per
دانشگاه علوم پزشکی مشهد
مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
1735-4013
2008-2673
2008-12-21
51
4
209
214
10.22038/mjms.2008.5500
5500
Research Paper
نقش توراکوسکوپی در تشخیص آسیب مخفی دیافراگم در ترومای نافذ توراکوابدومینال مرکز تحقیقات آندوسکوپی و جراحی کم تهاجمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
رضا باقری
1
علیرضا توسلی
2
علی صدری زاده
sadrizadeha@mums.ac.ir
3
محمد تقی رجبی مشهدی
rajabimt@mums.ac.ir
4
فرامرز شهری
5
رضا شجاعیان
6
اســــتادیار و عــــضو مرکــــزتحقیقــــات آندوسکوپی و جراحـی کـم تهـاجمی دانـشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران
دانـــشیار و عـــضو مرکـــزتحقیقـــات آندوسکوپی و جراحـی کـم تهـاجمی دانـشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران
استادیار جراحی تـوراکس، دانـشگاه علـوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران
دانـــشیار و عـــضو مرکـــزتحقیقـــات آندوسکوپی و جراحـی کـم تهـاجمی دانـشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران
متخصص جراحی عمومی، مشهد، ایران
متخصص جراحی عمومی، مشهد، ایران
مقدمه آسیبهای نافذ توراکوابدومینال میتوانند با آسیب دیافراگم و احشاء شکمی همراه باشند و150-20% بیماران با شرایط عمومی پایدار که تحت درمانهای نگهدارنده قرار می گیرند، دچار آسیبهای مخفی دیافراگم هستند که در نهایت منجر به فتق های مزمن دیافراگم میشوند. لذا شناخت یک روش تشخیصی با حداقل عوارض جهت کشف آسیبهای مخفی دیافراگم بسیار مهم است. در این مطالعه دقت تشخیصی توراکوسکوپی در تشخیص آسیبهای مخفی دیافراگم در آسیب های نافذ توراکوابدومینال بررسی گردید. روش کار در این مطالعه آینده نگر مداخله ای30 بیمار دچار ترومای نافذ توراکوابدومینال با علائم حیاتی پایدار و عدم وجود آسیب ارگانهای دیگر که نیاز به اکسپلوراسیون اورژانس نداشته و در فاصله زمانی اسفند 1384 تا مهر ماه 1386، به بیمارستان قائم (عج)، کامیاب، امام رضا (ع) مشهد مراجعه کرده بودند، تحت توراکوسکوپی جهت بررسی آسیب مخفی دیافراگم قرار گرفتند. در صورت وجود آسیب دیافراگم، ترمیم به کمک توراکوسکوپی یا لاپاراتومی انجام شد و تمام بیماران 6 ماه بعد جهت تشخیص فتق مزمن تحت سیتی اسکن قرار گرفتند. نتایج متوسط سن بیماران 26/2 سال و نسبت مرد به زن 5 به 1 بود. در بررسی توراکوسکوپیک، آسیب مخفی دیافراگم در 5 نفر (16/7%) وجود داشت که ترمیم توراکوسکوپیک در 3 مورد (9/9%) انجام گرفت و در 2 مورد (6/6%) اقدام به لاپاراتومی و ترمیم دیافراگم شد. آسیب همزمان ریوی در 2 بیمار (6/6%) رویت شد که ترمیم توراکوسکوپیک انجام شد. آسیب همزمان داخل شکمی نیز در یک بیمار (3/3%) رؤیت شد که ترمیم با لاپاراتومی انجام شد. هیچ عارضه ای مربوط به توراکوسکوپی گزارش نشد و در بررسی مجدد با سی تی اسکن شکم و قفسةسینه که پس از 6 ماه صورت گرفت، در هیچ یک از بیماران شواهدی به نفع فتق دیافراگماتیک مشاهده نشد، لذا دقت تشخیصی توراکوسکوپی در کشف آسیب مخفی دیافراگم در این مطالعه100% بوده است. نتیجه گیری با توجه به دقت تشخیصی بالا و حداقل تهاجم و قابلیت تشخیصی و درمانی انجام توراکوسکوپی در تمام بیماران با آسیب نافذ توراکوابدمینال با شرایط پایدار توصیه می شود.
Introduction Complications like chronic diaphragmatic hernia thoracoabdominal stab wound following conservative treatment, make it necessary to find a safe and exact diagnostic method. The aim of this work was to assess, accurate diagnostic value of thoracoscopy in occult diaphragmatic injuries in penetrating thoracoabdominal stab wound. Materials and Methods In the present prospective study, from March 2005 to October 2007 at Ghaem, Emam Reza and Shahid Kamyab Hospitals of Mashhad University of Medical Sciences, thirty patients with penetrating thoracoabdominal injuries, with stable hemodynamic and no need to emergent exploration were evaluated. They underwent thoracoscopy to evaluate probable diaphragmatic injuries, which were repaired via thoracoscopy or laparatomy and all patients evaluated for chronic diaphragmatic hernia by CT-scan, 6 months later. Results Mean age was 26.2 years and M/F ratio was 5:1. In thoracoscopic evaluations five hidden diaphragmatic injuries (16.7%) were observed, that 3 cases (9.9%) were repaired through thoracoscopic approach and laparatomy was inevitable in 2 (6.6%) patients. Lung paranchymal laceration was seen in 2 patients (6.6%), repaired with thoracoscopy and intra abdominal injury was seen in 1 patient (3.3%), repaired with loparatomy. No complication reported after thoracoscopy and there was no evidence of chronic diaphragmatic hernia in the chest and abdominal CT-scan performed 6 months later. In this study, the diagnostic accuracy of thoracoscopy in occult diaphragmatic injuries was 100%. Conclusion Because of high diagnostic accuracy rate, and minimal invasively diagnostic and treatment ability of thoracoscopy, this diagnostic method in all clinically stable patients with penetrating thoracoabdominal stab wound is recommended.
https://mjms.mums.ac.ir/article_5500_22335a3a6b94ea2826b5212ac21f38fb.pdf
آسیبهای نافذ توراکوابدومینال
آسیب دیافراگم
توراکوسکوپی
Diaphragmatic injury
Penetrating thoracoabdominal stab wounds
Thoracoscopy
per
دانشگاه علوم پزشکی مشهد
مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
1735-4013
2008-2673
2008-12-21
51
4
215
218
10.22038/mjms.2008.5501
5501
Research Paper
شیوع تنگی شریان کلیه به دنبال آنژیوگرافی عروق کرونر
Prevalence of Renal Artery Stenosis Following Diagnostic Coronary Angiography
محمود ابراهیمی
ebrahimi_cardiology@yahoo.com
1
محمد رضا ابوالفضلی
2
اســـتادیار بیماریهـــای قلـــب، بیمارســـتان امام رضا (ع)، مشهد، ایران
دانــــشیار بیماریهــــای قلــــب، بیمارســــتان امام رضا (ع)، مشهد، ایران
مقدمه تنگی آترواسکلروتیک شریان کلیه شایعترین عامل هیپرتانسیون رنوواسکولار وآسیب کلیوی ناشی از ایسکمی می باشد که امکان اصلاح آن با جراحی یا تداخلات داخل عروقی به روش آنژیوپلاستی می باشد. چون در کشور ما شیوع این بیماری در بیماران بافشارخون بالا که به لحاظ بیماری عروق کرونر (به عنوان تظاهر شایع آترواسکلروز) مورد بررسی قرار می گیرند شناخته شده نیست، در این مطالعه فراوانی گرفتاری شریان کلیه در این بیماران مورد بررسی قرار گرفت. روش کار این مطالعه به صورت آینده نگر مقطعی از فروردین 83 لغایت دی ماه84 برروی 255 بیمار فشارخونی که با شک به بیماری عروق کرونری دربخش قلب بیمارستان امام رضا (ع) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد بستری بودند، انجام شد. این بیماران در پایان آنژیوگرافی کرونری مورد آنژیوگرافی کلیه نیز قرار می گرفتند. تنگیهای بیشتر از50% در قطر شریان کلیهویا کرونر، مهم درنظر گرفته شد. تنگیهای کرونری به سهدستهیک،دوو سهرگ تقسیم شدند. اطلاعات به دست آمده جمع آوریوتوسطنرمافزار SPSS موردتجزیهوتحلیل آماریقرار گرفت. نتایج از 255 بیمار , 129 نفر مرد و 126 نفر زن با متوسط سن 58/5±10/6 بودند.200 نفر از افراد مبتلا به بیماری عروق کرونر بوده، که سن متوسط آنها 59/7±10/5 بود. درگیری شریان کلیه در 63 نفر (31%) وجود داشت که در 19 نفرآنها دوطرفه بود. میزان شیوع گرفتاری کلیه در بیماران کرونری با درگیری یک رگ 24/27%، دو رگ 35/7% و سه رگ 36/5% بود. در 55 نفری که درگیری کرونر نداشتند (با سن متوسط 61/5+10/3)، درگیری شریان کلیه در 2 نفر(%3/6) وجود داشت. نتیجه گیری با توجه به شیوع بالای (31%) تنگی های شریان کلیه در بیماران عروق کرونری، این بیماری به خصوص با درگیری دو یا سه رگ، یک یافته پیش بینی کننده تنگی شریان کلیه دربیماران فشارخونی تلقی می شود. از طرفی با توجه به ماهیت پیشرونده تنگی های عروق کلیه که درمطالعات مختلف ثابت شده است، آنژیوگرافی کلیه بعد از آنژیوگرافی کرونر در این بیماران ممکن است در کشف موارد ناشناخته تنگی شریان کلیه و در نتیجه درمان بهتر کمک کند.
Introduction Renal artery atherosclerosis is the most common cause of renovascular hypertension and ischemic nephropathy which is potentially a correctable problem by surgery or intravascular intervention. The prevalence of Renal Artery Disease (RAD) in hypertensive patients evaluated for Coronary Artery Disease (CAD) as the main symptom of atherosclerosis, in our population is unknown, we began evaluation of renal artery stenosis in these patients. Materials and Methods A prospective cross-sectional study carried out from March 2004 through January 2005 in cardiology department of Emam Reza Hospital, Mashhed University of Medical Sciences, Mashhad, Iran. Over all 255 of patients suspicious of CAD included in this study. Coronary angiography performed by femoral artery approach followed by renal artery angiography. Artery' involvement with more than 50% of the lumen (renal arteries or coronaries) classified as significant stenosis. Coronary stenosis divided into 1-, 2- or 3-vessel involvement. Collected data analyzed by SPSS. Results The patients were 129 males and 126 females, with the mean age of 58.5%+10.6. A total of 200 patients (mean age of 59.7±10.5) had CAD and the reminders had normal coronary arteries (mean age 61.5±10.3). The Prevalence of RAD in patients with CAD was 31% (63 patients; 19 bilateral and 44 unilateral stenosis), of significant RAD in 1-, 2-, or 3-vessel involvement were as follow respectively 24.27%, 35.7% and 36.5 %. In 55 patients with normal coronary arteries, the prevalence of RAD was 3.6% (p<0.001). Conclusion Many studies have shown the progressive nature of renal artery stenosis; therefore, early diagnosis will prevent its progression and other consequences. Our results suggest that CAD, especially when more arteries are involved, is a predictor of renal artery stenosis. Since 31% of our hypertensive patients with CAD had significant renal artery stenosis, we recommend that renal artery angiography be performed following coronary angiography for those patients with significant stenosis.
https://mjms.mums.ac.ir/article_5501_b6f8320239838b6b4d605ac8a40e819e.pdf
تنگی شریان کلیه
بیماری عروق کرونر
آنژیوگرافی
Coronary Artery Disease
Angiography
Renal artery stenosis
per
دانشگاه علوم پزشکی مشهد
مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
1735-4013
2008-2673
2008-12-21
51
4
219
224
10.22038/mjms.2008.5502
5502
Research Paper
پیامدهای حذف یک مرحلهای روده بزرگ از راه مقعد در بیماری هیرشپرونگ
Results of one Stage Transanal Resection of Large Bowel in Hirschsprung's Disease
مهران هیرادفر
1
ننا زابلی نژاد
zabolinejadn@mums.ac.ir
2
محمد غروی
3
محمودرضا اصحاب یمین
4
بیتا خرم
5
دانـشیار جراحـی اطفـال، بیمارسـتان دکتـر شیخ، مشهد، ایران
دانشیار پاتولوژی، بیمارسـتان دکتـر شـیخ ، مشهد، ایران
استادیار بیهوشی، دانـشگاه علـوم پزشـکی مشهد، مشهد، ایران
- رزیدنت جراحی عمـومی- دانـشگاه علـوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران
پزشک عمومی، مشهد، ایران
مقدمه بیماری هیرشپرونگ یک اختلال تکاملی سیستم عصبی روده ای است که با عدم وجود سلول های گانگلیونر در قسمت انتهایی روده بزرگ و انسداد عملی آن م شخص می گردد. هدف این مطالعه ارزیابی نتایج عمل حذف یـک مرحله ای روده بزرگ از راه مقعد در درمان بیماری هیرشپرونگ است. روش کار این مطالعه توصیفی- مقطعی طی سال های 1383 تا 1385 در بیمارستان کودکان دکتـر شـیخ مـشهدانجام شـده است.40 بیمار مبتلا به هیرشپرونگ (31 پسر و 9 دختر) که به روش اصلاح تـک مرحلـهای از راه مقعـد عمـل شـده بودنـد موردمطالعـه قرارگرفتنـد. مشخـصات فـردی ،نتـایج عمـل جراحـی، مـدت پیگیـری بیمـاران در پرسـشنامه جمع آوری گردید و با آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی و آزمون تی پردازش شد. نتایج میانگین طول مدت عمل جراحی101/60دقیقه (دامنه 25 تا 270 دقیقه) بود. هیرشپرونگ در 55% از نـوع معمـول (درگیری تا حد رکتوسیگموئید)، 32/5% از نوع خیلی کوتاه و 12/5% از نوع قطعه بلند بوده و میـانگین طـول قطعـة حذف شده از روده در مطالعه حاضر 17/31 سانتیمتر بوده است. دو بیمار به علت گسترش طول قطعه مبتلا به بیش از کولون سیگموئید تحت لاپاراتومی قرار گرفتند . میانگین طول مدت ناشتا بودن و نیـاز بـه لولـة رکتـال بعـد از عمـل جراحی به ترتیب 4/35 و 4/41 روز و میانگین طول مدت نیاز بـه کـاتتر ادراری3/30 روز بـود (تنهـا 8 بیمـار بعـد از عمل جراحی نیاز به کاتتر ادراری پیدا کردند). 8 بیمار (20%) از بیماران نیاز بهICU بعد از عمل داشـتند و میـانگین طول مدت اقامت در بیمارستان 5/76 روز بود. انتروکولیت در 2 بیمار و اتـساع شـکم در 1 بیمـار مـشاهده گردیـد. یک بیمار، به دلایل غیرمرتبط با عمل جراحی (به علت نارسایی قلب) فوت نمود. نتیجهگیری تکنیک جراحی حذف یک مرحله ای روده بزرگ از راه مقعد روشی مطمـئن بـا عـوارض پـایین پـس از عمـل می باشد. با این تکنیک از خطرو عوارض همراه با لاپاراتومی و کلستومی در بیماران هیرشـپرونگ بـا ابـتلاء ناحیـه رکتوسیگموئید اجتناب خواهد شد.
Introduction Hirschsprung's disease is a developmental disorder of the enteric nervous system, characterized by functional obstruction. Absence of ganglion cells in the distal colon resulting in a functional obstruction. The aim of this study was to evaluate the results and complications of one-stage transanal endorectal pull-through (OTEPT) in the management of patients with Hirschsprung's disease. Materials and Methods A total of 40 children (31 boys and 9 girls) aged 3 days to 60 months underwent OTEPT procedure over a period of two-years at Dr. Sheikh pediatric Hospital. This study was approved by the local committee of Medical Ethics. Median follow up period was 9.10 months (range, 3 to 33 months). Results Mean operation time recorded 101.60 mins (range, 25 to 270 minutes). Hirschsprung's disease developed conventional in 55% (short segment in 30%), Ultra-short in 32.5% and long segment in 12.5%. Mean length of resected bowel measured 17.31 cm, 2 patients underwent laparatomy because of extension of aganglionic segment beyond the sigmoid colon. Mean NPO time and need to rectal tube after the operation were 4.35 and 4.41 days, respectively. 8 patients required urinary catheters after the operation with the mean remaining time of 3.30 days, 20% needed ICU care after surgery and mean hospital stay was 5.76 days. Post-operative complications included entrocolitis (n=2) and abdominal distension (n=1). One patient expired due to non surgical reason (heart failure). Conclusion OTEPT procedure is a safe method with low incidence of postoperative complications. In Hirschsprung's disease confined to the rectosigmoid region, the hazard and morbidities associated with laparatomy and colostomy are avoided with this technique.
https://mjms.mums.ac.ir/article_5502_df4b9ae8dd7386671603e7e293a0bd43.pdf
بیماری هیرشپرونگ
ترمیم یک مرحله ای
از راه مقعد
لاپاراتومی
Hirschsprung's disease
One stage resection
Transanal
per
دانشگاه علوم پزشکی مشهد
مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
1735-4013
2008-2673
2008-12-21
51
4
225
228
10.22038/mjms.2008.5503
5503
Research Paper
نتایج جراحی مجدد بای پس عروق کرونر به روش بدون پمپ
The Outcomes of Redo-Coronary artery Bypass Grafting
محمد حسن نظافتی
1
محمد عباسی تشنیزی
2
علیرضا کرم رودی
3
دانشیار جراحی قلـب، بیمارسـتان امـام رضـا (ع)، مشهد، ایران
استادیار جراحی قلب، بیمارسـتان امـام رضـا (ع)، مشهد، ایران
جــراح قلــب - بیمارســتان امــام رضــا (ع)، مشهد، ایران
مقدمه انجام بای پس کرونر مجدد به روش بدون پمپ به دلیل مشکلات تکنیکی، احتمال پیدایش آمبولی از پلاکهای آتروم در گرافتهای بیمار که می تواند منجر به انفارکتوس واختلال سریع و حاد همودینامیک شود، محدود شده است. در این مقاله نتایج دو روش بدون پمپ و با پمپ در جریان بای پس کرونر مجدد ، بررسی می شود. روش کار این مطالعه مورد شاهدی در بخش جراحی قلب بیمارستان امام رضا (ع) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد در 77 بیمار که تحت جراحی مجدد بای پس کرونر از اردیبهشت86 - 81 بوده اند، انجام ونتایج درمانی دردو گروه بررسی و مقایسه شد. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آمار توصیفی، جداول و آزمونهای آماری من ویتینی و فیشر اگزکت پردازش شده است. پی گیری بیماران به مدت دو و چهار هفته پس از جراحی انجام شد. نتایج 77 بیمار تحت عمل جراحی قرار گرفتند (64 بیمار به روش با پمپ و 13 بیمار به روش بدون پمپ)، 2 بیمار (11%) به دلیل اختلال همودینامیک، چسبندگی شدید و یا صدمه گرافت از بدون پمپ به با پمپ تغییر روش داده شدند و در مورد یک بیمار (7%) به دلیل کلسیفیکاسیون شدید آئورت روش با پمپ به بدون پمپ تغییر یافت. نتیجه گیری این بررسی نشان داد که روش بدون پمپ درجراحی مجدد بای پس کرونر به دلیل عوارض کمتر بعد از عمل، کاهش میزان ترانسفوزیون و فیبریلاسیون دهلیزی و کاهش مدت اقامت از نتایج بهتری بر خوردار است.بای پس کرونر مجدد به روش بدون پمپ می تواند با اطمینان و تاثیرزیاد در بیماران انتخاب شده، انجام شود
Introduction Application of off-pump technique for reoperative coronary artery bypass grafting (Redo CABG) has been limited by technical difficulties, potentiation for embolism of athermanous debris from the involved grafts, resulting in myocardial infarction, and rapid hemodynamic deterioration. Materials and Methods In this descriptive study from 2002, at Cardiac surgery Department of Emam Reza Hospital, a total of 77 consecutive patients underwent redo CABG (64 ONCAB and 13 OPCAB) The outcomes of off-pump (OPCAB) and on-pump (ONCAB) redo CABG were compared. Surgical technique in 2 patients (%11) was converted from OPCAB to ONCAB due to hemodynamic instability, severe adhesion or graft injury; and in one patient (%7) the conversion from ONCAB to OPCAB was for severe aorta calcification. Conclusion Propensity matched comparison of the outcome of OPCAB with ONCAB for redo CABG showed that OPCAB was associated with significant reduction in postoperative complications, volume of blood transfusion and hospitalization length. OPCAB can be safely and effectively applied for reoperative CABG, in selected cases.
https://mjms.mums.ac.ir/article_5503_3e5ef4848565769a935d9a432963013c.pdf
بای پس کرونر بدون پمپ
عمل مجدد
بای پس کرونرمجدد
OPCAB
Redo CABG
ONCAB
per
دانشگاه علوم پزشکی مشهد
مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
1735-4013
2008-2673
2008-12-21
51
4
229
232
10.22038/mjms.2008.5504
5504
Research Paper
فقدان مادرزادی یکی از شاخههای شریان ریوی
Congenital Absence of One of the Pulmonary ArteryBranches
حسن متقی مقدم
1
محسن حری
horrim@mums.ac.ir
2
دانشیارکودکان بیمارستان امام رضا (ع)، مشهد، ایران
استاد یارکودکان بیمارستان امام رضا (ع)، مشهد، ایران
مقدمه فقدان یکی از شاخههای شریان ریوی، یک ناهنجاری مادرزادی غیرشایع است که در غالب این بیماران نقایص قلبی همراه وجود دارد و تشخیص زودرس و مداخله جراحی در این بیماران موجب رشد طبیعی شریان ریوی و جلوگیری از افزایش غیرقابل برگشت فشار شریان ریوی میشود. روش کار این مطالعه توصیفی مقطعی بر 18 بیمار مبتلا به فقدان یک شاخه شریان ریوی در بیمارستان امام رضا (ع) طی سالهای1380 تا 1385 انجام شد. یافته های شرح حال، معاینه فیزیکی، رادیوگرافی قفسه صدری، کاتتریسم و آنژیوگرافی بیماران ثبت شد و دادههای حاصله با استفاده از روشهای آماری به صورت توصیفی مورد بررسی قرار گرفت. این مطالعه توسط کمیتیه اخلاق پزشکی مورد تایید قرار گرفت. نتایج از مجموع 18 بیمار 13 بیمار (72/2%) مذکر بودند. متوسط سنی بیماران در زمان تشخیص 11/8±10/8 سال بود (محدوده 1-38 سال). تمام بیماران بجز یکی، ناهنجاری قلبی همراه داشتند که غالبا از انواع پیچیده بود و تترالوژی فالو شایعترین نقص قلبی همراه بود (7 مورد). در 77/8% موارد شاخه چپ شریان ریوی تشکیل نشده بود. در تمام موارد در رادیوگرافی قفسه صدری، انحراف قلب و مدیاستن به طرف شاخة مفقوده مشهود بود. نتیجهگیری از آنجا که تشخیص زودرس و مداخله جراحی به موقع منجر به رشد طبیعی شریان ریوی، جلوگیری از تشکیل عروق جانبی و افزایش غیرقابل برگشت فشار شریان ریوی میشود لذا داشتن ظن بالینی و توجه به این نقص به ویژه در شیرخواران با سایر ناهنجاریهای قلبی امری قابل توجه میباشد
Introduction Absence of one of the pulmonary artery branches is an uncommon congenital defect. Most of these patients have other associated cardiac deficiencies. Early diagnosis and surgical intervention may prevent irreversible pulmonary hypertension and collateral circulation formation. Materials and Methods A cross-sectional descriptive study was done from 2001 to 2006 on the records of 18 patients with absence of one of the pulmonary artery branches that referred to the EmamReza Hospital, Mashhad University of Medical Sciences (a tertiary referral hospital). Patients’ data including history, physical examination, chest X-Ray, cardiac catheterization and angiography reviewed and analyzed statistically. Results Among 18 patients, 13 (72.2%) were males; the mean age of those on diagnosis was 11.8±10.8 years (Range 1-38 years). Except one, all of them had associated congenital heart defects. Most of these abnormalities were complex form of CHD, and Tetralogy of Fallo was the highest abnormality (7 cases). Seventeen patients (77.8%) had occult left pulmonary artery (LPA). CXR findings in all patients included heart and mediastinum deviation toward the absent pulmonary artery. Conclusion Early diagnosis and surgical intervention may allow normal growth of the pulmonary artery and prevent collateral formation and irreversible pulmonary hypertension. Therefore, complete evaluation for the absence of pulmonary artery branch in suspicious infants, especially those with CHD, is mandatory.
https://mjms.mums.ac.ir/article_5504_4782bc3305b6fc2626b42266b315f007.pdf
فقدان یکطرفه شریان ریوی
ناهنجاری مادرزادی قلب
اکوکاردیوگرافی
کاتتریسم
پر فشاری شریان ریوی
کودکان
Absence of one of pulmonary artery branches
Congenital Heart Defect
echocardiography
Catheterization
Pulmonary hypertension
Children
per
دانشگاه علوم پزشکی مشهد
مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
1735-4013
2008-2673
2008-12-21
51
4
239
242
10.22038/mjms.2008.5505
5505
Case report
انسداد تروماتیک دئودنوم: گزارش دو مورد
Traumatic Obstruction of Duodenum (Report of 2 Cases)
علی جنگجو
jangjooa@mums.ac.ir
1
محمد قائمی
2
عباس عبداللهی
3
اسـتادیار جراحـی عمـومی، بیمارسـتان امـام رضا (ع)، مشهد، ایران
اسـتادیار جراحـی عمـومی، بیمارسـتان امـام رضا (ع)، مشهد، ایران
اســتادیار جراحــی عمــومی، بیمارســتان قــائم (عج)، مشهد، ایران
مقدمه هماتوم دئودنوم بندرت در اثر ترومای بلانت و نافذ بوجود می آید. ممکن است باعث انسداد روده شود. پس از رد آسیب سایر احشاء درمان اساسا نگهدارنده است و به ندرت با لاپاروسکوپ یا جراحی باز هماتوم را تخلیه می کنیم. معرفی بیماران دو بیمار با سن 16 و 25 سال پس از ترومای غیرنافذ شکم با علائم درد شکمی، استفراغ و حساسیت نواحی فوقانی شکم مراجعه نمودند. تشخیص با سی تی اسکن و بررسی دستگاه گوارش با باریوم داده شد. بیمار اول پس از ده روز و بیمار دوم پس از 6 روز از درمان نگهدارنده مرخص شدند. نتیجه گیری تروما علت شایعی برای انسداد دستگاه گوارش نمی باشد. در صورت بروز علائم انسداد بعد از تروما باید به فکر هماتوم روده باریک باشیم. پروتوکل درمان نگهدارنده هماتوم دئودنوم شامل 1- تشخیص زود هنگام و رد هرگونه نشت ترشحات از دئودنوم به وسیله بررسی دستگاه گوارش با ماده حاجب 2- تشخیص به موقع آسیب های همراه مثل آسیب پانکراس 3- عدم تغذیه دهانی بیماران وتغدیه وریدی در صورت نیاز می باشد.
Introduction Duodenal hematoma occurs rarely due to blunt or penetrating trauma and it may cause intestinal obstruction. Half of the patients with duodenal hematoma show symptoms of obstruction 48 hours after trauma. After ruling out other visceral injuries, treatment is essentially conservative and laparoscopic or surgical drainage is rarely necessary. Case Report Firstcasewas a 16-year-old man who referred to the hospital with abdominal pain, vomiting and tenderness of upper abdominal quadrant, 2 days after blunt abdominal trauma. Diagnosis was made with CT scan and upper GI radiography. After 10 days of conservative treatment, patient was discharged from hospital in a good condition. The second case was a 25-year-old man who referred to the hospital 3 days after blunt abdominal trauma. Patient symptoms were; vomiting, pain and tenderness in upper abdominal regions. Diagnosis was made with ultrasonography, CT scan and upper GI contrast radiography. After 6 days of conservative therapy he tolerated oral diet and was discharged from hospital with good condition. Conclusion Trauma is not a common cause of alimentary tract occlusion. If obstructive symptoms appear after trauma, the hematoma of intestine particularly duodenum must be considered. The protocol for conservative therapy of hematoma includes: 1) Early diagnosis and ruling out any duodenal leakage through upper GI radiography at admission and 5-7 days later, 2) On time diagnosis of associated injuries like pancreatic injuries, 3) Parenteral nutrition and intravenous hyperalimentation if needed.
https://mjms.mums.ac.ir/article_5505_618860dce49ad289a6df624da8d30f69.pdf
تروما
هماتوم
دئودنوم
درمان نگهدارنده
Trauma
Duodenum
hematoma
Conservative Management
per
دانشگاه علوم پزشکی مشهد
مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
1735-4013
2008-2673
2008-12-21
51
4
243
246
10.22038/mjms.2008.5506
5506
Case report
گزارش یک مورد نقص چسبندگی لکوسیتی
Leukocyte Adhesion Deficiency
فاطمه بهمنش
1
عبدا... بنی هاشم
2
استادیار ایمونولوژی وآلرژی، مشهد، ایران
- دانشیار هماتولوژی، مشهد، ایران
نقص چسبندگی لکوسیتی یک اختلال نـادر در عملکـرد لکوسـیت هـا مـی باشـد کـه بـه دو تیـپ 1و2 تقـسیم می شود. تیپ 1 به علت فقدان مولکولهای اینتگـرین بتـا دو در سـطح لکوسـیتها مـی باشـد کـه وجـود آنهـا جهـت چسبندگی لکوسیتها به سلولهای اندوتلیال و کموتاکسی ضروری می باشد. معرفی بیمار در این گزارش دختر 3/5 ساله با شکایت عفونت های مکرر گوش، ریه و ژنژیویت (بیماری انساج عمقـی لثـه) معرفی می شود. در معاینه بیمار مختصر رنگ پریده می باشد و سوء تغذیه دارد، همچنین پلاک های اریتماتو متعدد بـا پوسـته ظریـف در روی تنـه و انـدام هـا مـشهود اسـت. در آزمایـشات بـه عمـل آمـده لکوسـیتوز مـداوم، سـطح ایمونوگلوبین سرم و کمپلمان و کموتاکسی طبیعی می باشد. با توجه به یافته های فلوساتیومتری و کاهش قابل توجه مارکرهای CD11 و CD18 نوتروفیلی مداوم تشخیص نقص چسبندگی لکوسیتی تیپ 1 داده شد. نتیجه گیری اهمیت همراهی عفونت های مکرر و ژنژیویـت، همچنـین لکوسـیتوز مـداوم جهـت بررسـی نقـایص ایمنـی بـ ه خصوص نقص چسبندگی لکوسیتی را نشان می دهد.
Introduction Leukocyte adhesion deficiency (LAD) is a rare functional leukocyte disorder, which is divided into two separate types: LAD-1 and LAD-2. LAD-1 results from lack of b2 integrin molecules (CD11 & CD18) on the leukocyte cell surface. These molecules are essential for leukocyte adhesion to endothelial cells and chemotaxis. The present case report is about a 42-month-old girl with recurrent otitis, pneumonia and gingivitis. On physical examination, patient was pale and malnourished. Multiple desquamated erythematous plagues were found on her body and extremities. Blood investigations revealed persistent leukocytosis with normal serum Immunoglobulin profile and complement. The diagnosis of LAD1 was made based on Flow cytometry finding; showing decreased in CD11 and CD18 markers of PMN a. Conclusion When a patient has persistent leukocytosis and recurrent infections, investigation for the primary immune deficiency, specially leukocyte adhesion deficiency must be considered.
https://mjms.mums.ac.ir/article_5506_804e146c0a562cf04ffff3bf06e7998f.pdf
نقص
چسبندگی
اینتگرین
لکوسیتوز
Leukocyte
Adhesion
Integrin
leukocytosis