The relationship between working shifts and the success rate of cardio-pulmonary resuscitation in emergencies and wards

Document Type : Research Paper

Authors

1 1. Bachelor student of anesthesia, Student Research Committee , Zahedan University of Medical Sciences, Zahedan, Iran.

2 MD,FCCM, Anesthesiology and critical care, department of Anesthesiology and intensive care medicine ,khatamolanbia hospital, Zahedan university of medical sciences, Zahedan , Iran.

Abstract

Introduction: The process of cardio-pulmonary resuscitation (CPR) is an immediate action toprevent or delay cardiopulmonary arrest. This study was done to find out the success rate of CPR and its relationship with the working shift of the personnel in emergency unit and the wards.
Material and Methods: In this analytical and cross-sectional study in 2016, 199 patients whom with cardio-pulmonary arrest in emergency unit and wards of Ali-ibn-AbiTalib and Khatam-al-anbia hospitals of Zahedan undergone (CPR), were investigated. Then, patients' information was collected through researcher-made checklist and eventually, SPSS software was used for data analysis. Data analysis was done by using descriptive statistics and Chi-square and T-tests.
Results: 36.7 percent of CPRs was successful. According to the findings, the average of patients' age was 43.6 years old. Also 50.3% of the subjects were male. 41.2% of CPR cases were done in the morning shift which didn't have a significant relationship with the outcome of CPR (P=0.72). Also, 28.6% of total number of patients before CPR were intubed and 69.9% of the patients who undergone unsuccessful CPR were not intubed before resuscitation.
Conclusion: The results of this study show that the success rate of CPR is almost higher than other studies. Although it was expected that the patient's intubation condition prior to CPR and the time interval between cardio-pulmonary arrest and the start of CPR would have an important impact on the outcome of CPR, but there was no significant relationship between them, it might have been because of the inaccurate registration of the available information in the projects; it is suggested that the related officials, should come up with the essential ideas to make sure that the personnel register the information accurately in the hospital to be used in further studies.

Keywords

Full Text

مقدمه

ایست قلبی- ریوی[1] از موارد شایع منجر به مرگ است و به صورت غیرمنتظره در هر زمان یا مکانی ممکن است رخ دهد (1-3). این عامل یکی از مهم­ترین فوریت­های پزشکی است که در موقعیت­های مختلفی از حوادث پیش­بینی نشده خارج از بیمارستان تا موقعیت­های قابل پیش­بینی در داخل بیمارستان بروز می­کند (4).عملیات احیای قلبی- ریوی به عنوان یک مهارت عمومی، یکی از بزرگترین اختراعات تاریخ پزشکی و مداخله­ی سریع و فوری در جلوگیری از مرگ یا به تعویق انداختن آن در فردی است که به طور ناگهانی دچار ایست قلبی- ریوی شده است (5).احیای قلبی-ریوی شامل اعمال سازمان­یافته­ای است که در بیماران دچار ایست قلبی– ریوی انجام می­شود و کوششی است جهت فعال نگه­داشتن دستگاه­های گردش خون و تنفس در حدی که اکسیژن کافی برای زنده نگه­داشتن دستگاه­های حیاتی بدن تامین شود تا زمانی که فعالیت فیزیولوژیک خود به خودی سیستم گردش خون به حالت طبیعی برگردد (6).

ایست قلبی– ریوی عامل نیمی از مرگ و میرها محسوب می­گردد (1). به طور کلی 50 % مرگ­ها به صورت ناگهانی اتفاق می­افتند و از این 50 % فقط 25% بیماران تحت احیای قلبی- ریوی قرار می­گیرند (7). هدف از احیای قلبی- ریوی کاهش مرگ­ومیر در این 25% است. مطالعه و بررسی دقیق ایست قلبی- ریوی حتی در مراکز پیشرفته نیز بسیار مشکل است، چون اغلب مرگ­ها به صورت غیرقابل پیش­بینی اتفاق افتاده و به ندرت در محل وجود کمک­های اولیه پزشکی اتفاق می­افتند (8). تعداد موارد موفق فرآیند احیای قلبی-ریوی یکی از شاخص‎های مهم اورژانس‎های بیمارستانی محسوب می‎شود. به طوری که بالا بودن این میزان، نشانه موفقیت اورژانس به شمار می­رود (4). بسیاری از موارد ایست قلبی- ریوی با انجام سریع و صحیح احیای قلبی-ریوی قابل برگشت است (9). از طرفی با وجود اینکه نزدیک چهل سال از شروع انجام این فرآیند می­گذرد، میزان زنده ماندن افراد ایده­آل نمی­باشد و هم­چنان میزان مرگ­ومیر پس از ایست قلبی- ریوی نسبت به بقیه موارد بالا است. در کشورهای پیشرفته میزان بقای ایست قلبی که در بیمارستان و خارج از آن رخ می­دهد، به ترتیب کمتر از 30 % و کمتر از 10 % است (10). میزان بقای ناشی از ایست­های قلبی خارج بیمارستان از 2 % تا 26 % متغیر است (7). گزارش­ها در مورد میزان موفقیت احیای قلبی-ریوی مختلف بوده و به طور گسترده­ای متفاوت است (8، 11-12). 2 تا 0/27 % در ایست­های قلبی داخل بیمارستانی، و 0/2 تا 10% در ایست­های قلبی خارج بیمارستانی گزارش شده است (13-16).

بررسی عوامل موثر بر موفقیت یا عدم موفقیت احیای قلبی- ریوی از لحاظ پزشکی، اقتصادی و اخلاقی ضروری به نظر می­رسید تا بتوان پس از شناسایی این عوامل راه­کارهای مناسب و علمی به منظور کاهش موانع یک احیای موفقیت­آمیز ارائه داد. با توجه به این که مطالعات گذشته در شرایط اقلیمی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی متفاوتی انجام شده­اند و نتایج حاصل تفاوت زیادی باهم دارند و همچنین با توجه به ناهمگونی این نتایج با آنچه در عمل مشاهده می­شود و نیز وجود عوامل مخدوش کننده­ای که برخی از آن‎ها به رغم اتخاذ تدابیر مختلف همچنان اجتناب­ناپذیر هستند، لازم بود در شهر زاهدان نیز مطالعه­ای بر روی بیمارانی که احیا می­شوند به منظور شناسایی و بررسی عوامل مرتبط با عدم موفقیت احیای قلبی- ریوی انجام شود. از طرفی با توجه به اینکه پایین بودن حجم نمونه یکی از محدودیت­ها در عمده مقالات انجام شده، بود در این پژوهش سعی بر آن شد که مطالعه با حجم نمونه بالاتر و به صورت چندمرکزی[2] انجام شود. امید است انجام این مطالعه به بهبود شرایط و تمهیدات مؤثر در بیمارستان­ها جهت افزایش موفقیت احیای قلبی-ریوی و کاهش عواملی که باعث عدم موفقیت در این فرآیند می­شوند کمک شایسته­ای نماید.

روش کار

دراین مطالعه­ی تحلیلی-مقطعی از مهر تا اسفندماه 1395 تعداد 199 نفر به صورت گذشته­نگر مورد مطالعه قرار گرفتند. جامعه­ی هدف بیمارانی بودند که به دلیل ایست قلبی-ریوی تحت عملیات احیای قلبی-ریوی قرار گرفتند. نمونه مورد مطالعه کلیه بیمارانی بودند که در شش ماه دوم سال 95 در بیمارستان های علی بن ابی طالب(ع) (بیمارستان جنرال) و خاتم الانبیاء(ص) (بیمارستان ترومایی) شهرستان زاهدان به دلیل ایست قلبی- ریوی شده بودند. بخش‎های مراقبت­های ویژه به علت متفاوت بودن نوع علت زمینه‎ای عامل ایست قلبی از مطالعه خارج شدند. با توجه به مطالعات پیشین انتظار می­رفت فاکتورهای بیمارستانی مانند فاصله زمانی ایست قلبی-ریوی تا شروع عملیات احیا، شیفت کاری و وضعیت اینتوبیشن[3] بیمار پیش از احیای قلبی-ریوی ، از عوامل موثربر موفقیت احیای قلبی-ریوی باشند. و از طرفی چون به نظر می رسید این عوامل در بیمارستان­های مختلف متفاوت باشند، به منظور افزایش دقت مطالعه از روش نمونه گیری دردسترس به صورت مقطعی با تخصیص متناسب با حجم و به صورت چند مرکزی استفاده گردید. بیمارانی که ایست کامل قلبی- تنفسی در آن ها رخ نداده و یا به علت عدم اجازه همراهان از احیای قلبی-ریوی آن ها جلوگیری شد، از مطالعه خارج شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسش نامه ای از پیش تعیین شده بود که شامل سن بیمار، جنسیت، بیمارستان، شیفت کاری، محل ایست قلبی ریوی، وضعیت اینتوبیشن بیمار پیش از احیای قلبی-ریوی و میزان موفقیتاحیای قلبی-ریوی می‎شد پس از تصویب پروپوزال، مجوز ورود به بخش­ها و دسترسی به اطلاعات بیماران از دانشگاه علوم پزشکی زاهدان گرفته شد. نام بیماران مورد مطالعه ابتدا از فرم ثبت گزارش عملیات احیا وزارت بهداشت موجود در اورژانس و دفاتر سوپروایزری بدست آمد، سپس اطلاعات کامل بر اساس پرونده بالینی بیمار استخراج و ثبت گردید. در صورت موفقیت احیا، وضعیت نهایی بیمار نیز پیگیری و ثبت شد. داده های موجود وارد نرم افزار SPSS (نسخه16) گردید، و سپس به تحلیل داده ها پرداخته شد. پس از آن برای متغیرهای کیفی جدول توزیع فراوانی ترسیم گردید و برای ارتباط بین متغیرهای کیفی، آزمون کای دو[4] مورد استفاده گردید. همچنین نرمال بودن داده کمی توسط آزمون کولموگروف-اسمیرنوف[5] بررسی شده و سپس برای ارتباط بین متغیرکمی و سایر متغیرها از آزمون تی[6] استفاده شد. سطح معناداری نیز 05/0 درنظر گرفته شد.

نتایج

199 بیمار طی شش ماهه دوم سال 95 احیای قلبی- تنفسی شدند. نتیجه­ی 7/36% از موارد احیای قلبی-ریوی انجام شده موفقیت­آمیز بود. 3/50 % از افراد مورد مطالعه مرد، و7/49% از آن ها زن بودند. 8/40 % از مردان و همچنین 6/32 % از زنان احیای قلبی-ریوی موفقیت آمیز داشتند. اما آزمون کای اسکوئر بین جنس بیمار و نتیجه احیای قلبی-ریوی ارتباط معنی داری نشان نداد (23/0=p).

میانگین سنی بیماران 5/25 ±6/43 سال بود و این میانگین در گروهی که احیای قلبی-ریوی موفق داشتند 5/44 سال و در گروهی که احیای قلبی-ریوی ناموفق داشتند 1/43 سال بود. پایین ترین سن گزارش شده 1سال و بالاترین آن مربوط به فردی 91 ساله بود. بین سن بیماران با نتیجه احیای قلبی-ریوی رابطه معنی داری مشاهده نشد (6/0=p). 2/54 % از موارد احیای قلبی-ریوی انجام شده در بیمارستان علی بن ابیطالب انجام شده بود، که 7/41% از موارد احیای انجام شده در این بیمارستان موفقیت آمیز بود که این مقدار در بیمارستان خاتم الأنبیاء که یک بیمارستان ترومایی می­باشد 8/30% بود. بین بیمارستان و نتیجه احیای قلبی-ریوی ، ارتباط معنی داری وجود نداشت (11/0=p).

همچنین6/25 % از افراد در اورژانس، 3/58% در بخش و 1/16% از افراد مورد مطالعه در خارج از بیمارستان دچار ایست قلبی ریوی شده بودند. بیشترین آمار موفقیت احیای قلبی-ریوی در افرادی مشاهده شد که در اورژانس دچار ایست قلبی شده بودند(جدول1). آزمون کای دو نشان داد بین مکان ایست قلبی-ریوی و نتیجه احیای قلبی-ریوی ارتباط معنی داری وجود دارد (03/0=p).


[1] Heart Arrest

[2] Multi-Center

[3]_ Intubation

[4]_ Chi-Square

[5]_ Kolmogorov-Smirnov

[6]_ T-Test

میانگین فاصله­ی زمانی ایست قلبی-ریوی تا شروع احیای قلبی-ریوی صفر دقیقه بدست آمد. همچنین 6/28% از کل بیماران قبل از احیای قلبی-ریوی اینتوبه بودند، که 9/69% از افرادی که احیای قلبی-ریوی ناموفق داشتند قبل از انجام احیا اینتوبه نبودند(86/0=p).

بیشترین تعداد احیای قلبی-ریوی در شیفت صبح با فراوانی2/41 % اتفاق افتاده بود؛ پس از آن شیفت شب با فراوانی 2/31% و شیفت عصر با فراوانی 6/27% از نتایج مطالعه را به خود اختصاص دادند. اما ارتباط معنی دار بین شیفت کاری و نتیجه احیای قلبی-ریوی مشاهده نشد (72/0=p). علاوه بر آن 5/18% از افراد مورد مطالعه، در زمان تغییر شیفت احیای قلبی-ریوی شدند. که از این تعداد9 % در زمان تغییر شیفت شب به صبح (ساعت7تا8)، 5 % در زمان تغییر شیفت صبح به عصر (13تا14) و 5/4 % در زمان تغییر شیفت عصر به شب (20تا21) احیا شدند که ارتباط معناداری بین زمان تغییر شیفت و نتیجه ی احیای قلبی-ریوی مشاهده نشد (88/0=p).

بحث

مطالعه­ی حاضر با هدف بررسی میزان موفقیت احیای قلبی-ریوی و ارتباط آن با شیفت کاری پرسنل در اورژانس و بخش­ها و به منظور شناسایی و بررسی عوامل مرتبط با عدم موفقیت احیای قلبی- ریوی صورت گرفت.نتایج به دست آمده از این مطالعه نشان می­دهد که 7/36 % از احیاهای اولیه انجام شده موفقیت آمیز بود که میزان آن در این مطالعه تا حدودی بالاتر از سایر مطالعات انجام شده در داخل کشور بوده است، جعفریان 3/29 %(17)، منتظر 4/25 % (4)، نصیری پور 32 % (18) و دباغ 13 % (19) گزارش داده اند.

میانگین سن بیماران مورد مطالعه 43 سال بود؛ این مقدار مشابه مطالعه جعفریان بود اما نسبت به دیگر مطالعات پایین بود، در مطالعه منتظر 54 سال، کیوان پژوه 54 سال (20)، دباغ 57 سال و ستایش 59 سال گزارش شده بود، مشاهده می­شود که افراد مورد مطالعه حاضر در سنین پایین تری دچار ایست قلبی-ریوی شدند، یکی از مراکز مورد مطالعه حاضر، مرکز ترومای استان می­باشد که احتمالا توجیح کننده­ این موضوع می­باشد. همچنین در این مطالعه گروه های سنی از نظر درصد احیای موفق تفاوت معنی‎داری با یکدیگر نداشتند. در مطالعه نیکِلز[1]و سِلونیم[2] نیز سن تاثیری بر میزان موفقیت نداشت. بنظر می­رسد علاوه بر سن بیمار عوامل دیگری موفقیت احیا را دستخوش تغییر قرار دهد(21-23).

همچنین در مطالعه حاضر بروز ایست قلبی-ریوی در دو جنس تفاوت چشمگیری نداشت، جنس مذکر 3/50 % از مطالعه را به خود اختصاص داده بود که نسبت به مطالعه ی جعفریان (67 %)، منتظر ( 3/58 %)، ستایش ( 8/57 % ) کمتر بود، همچنین 2/37 % از مطالعه نصیری پور را جنس مذکر تشکیل می­داد. اما به طور کلی میزان موفقیت احیای قلبی-ریوی در مردان بیشتر بود که برای اثبات آن نیاز به مطالعات بیشتر وجود دارد. تعداد احیای قلبی-ریوی های انجام شده نیز در دو بیمارستان تفاوت چشمگیری نداشت اما میزان موفقیت احیای قلبی-ریوی در بیمارستان خاتم الانبیاء که مرکز تروما می­باشد بالاتر بود. علاوه بر آن در مطالعه حاضر همانند مطالعه منتظر و نصیری پور بین شیفت کاری و نتیجه احیای قلبی-ریوی ارتباط معنی داری مشاهده نشد.

مکان ایست قلبی-ریوی از عوامل موثر بر نتیجه­ی احیا بود؛ بنظر می­رسد در ­دسترس­بودن تمهیدات بیشتر و نیز حضور دائمی تکنیسین بیهوشی جهت انجام احیا و برقراری راه هوایی در این بخش از عوامل مهم موفقیت احیا باشد؛ با توجه به اینکه بیشترین میزان ایست­های قلبی-تنفسی مطالعه حاضر در بخش­ها بود، پیشنهاد می­شود مسئولین محترم شرایط موجود را در بخش­ها نیز فراهم کرده و به آمار موفقیت احیا بیفزایند.

فاصله زمانی ایست قلبی-ریوی تا شروع احیای قلبی-ریوی یکی از مورد بحث ترین متغیرها در طول انجام پژوهش بود. باتوجه به تحقیقات انجام شده یکی از مهم ترین علل موفقیت احیای قلبی-ریوی انجام احیای به موقع و مؤثر در 5 دقیقه‎ی اول بعد از ایست قلبی- تنفسی می باشد، که این عمل شانس موفقیت را به میزان قابل توجهی افزایش می دهد؛ از مهم ترین اهداف بررسی این متغیر در مطالعه، بدست آوردن این فاصله زمانی جهت ارتقاء کیفیت احیای قلبی-ریوی و تمهیدات بیمارستان های مورد پژوهش در اورژانس و بخش ها بود؛ اما برخلاف انتظار در تمامی بیمارانی که در بخش دچار ایست قلبی شده بودند، ساعت شروع ایست قلبی و شروع احیای درج شده در پرونده ها کاملا یکسان بود؛ که با توجه به گفته­ی پرسنل با تجربه­ی بیمارستان این مقدار ممکن است به علت عدم ثبت صحیح اطلاعات باشد چون پس از فراخواندن آن­ها توسط بخش اندک زمانی طول میکشد بر بالین بیمار حضور یابند، هدف ما نیز بدست آوردن این فاصله­ی زمانی و سنجیدن سرعت کاری تیم احیا بود اما این زمان به ثبت رسیده در پرونده فاقد اعتبار بود.

یکی از عوامل مهم و تاثیرگذار در یک احیای موفق، باز کردن راه هوایی و اینتوبیشن بیمار در کمتر از 5 دقیقه است، با توجه به گفته پرسنل بیمارستان «تکنیسین‎های 115 اقدام به اینتوبیشن بیمار نمی‎کنند و صرفا به عنوان بیماربر در انتقال بیمار به بیمارستان اقدام می‎کنند که این ناشی از عدم آموزش کافی به آن‎ها می‎باشد». بنابراین در پژوهش حاضر نیز به بررسی این آیتم پرداخته شد، اما به علت اطلاعات ناقص در پرونده­ها موفق به اثبات یا رد این موضوع نشدیم؛ گرچه به صورت شخصی نیز مشاهده شد که در مراکز مورد مطالعه، اقدامات BLS برای بیماران اعزامی توسط EMS انجام نشده بود؛ مطالعه­ی دیگری نیز که در داخل کشور انجام شده بود، پوشش ناکافی اورژانس 115 و همچنین انتقال دیر و یا نامناسب بیماران توسط اورژانس را از علل پایین بودن میزان موفقیت احیا برشمرده است (7).

پیشنهاد می­شود جهت رفع این محدودیت و اثبات یا رد این گفته­ها، پژوهش حاضر به صورت مشاهده‎ای و آینده‎نگر و در لحظه­ی ورود بیمار به بخش اورژانس، صورت گیرد. همچنین با توجه به مجموع این بحث‎ها و البته اهمیت بسیار زیاد موضوع مورد بحث پیشنهاد می‎شود این پژوهش به صورت بالینی و مشاهده­ی فردی و عدم توجه به اطلاعات به ثبت رسیده در پرونده اجرا شود.

نتیجه گیری

نتایج این مطالعه نشان دادمیزان موفقیت احیای قلبی-ریوی تاحدودی بالاتر از سایر مطالعات انجام شده در داخل کشور می­باشد؛ همچنین مشخص شد ایست‎های قلبی که در بخش اورژانس اتفاق می­افتد به دلیل حضور تکنیسین بیهوشی و فراهم بودن تمهیدات لازم، شانس موفقیت بیشتری داشتند، لذا با توجه به اینکه بیشترین میزان ایست­های قلبی-تنفسی مطالعه حاضر در بخش­ها بود، پیشنهاد می­شود مسئولین محترم شرایط موجود را در بخش­ها نیز فراهم کرده و به آمار موفقیت احیا بیفزایند. علاوه برآن باوجود اینکه انتظار می­رفت وضعیت اینتوبیشن بیمار پیش از احیای قلبی-ریوی و فاصله زمانی ایست قلبی-ریوی تا شروع احیای قلبی-ریوی نقش مهمی در نتیجه­ی احیای قلبی-ریوی داشته باشند اما رابطه معنی داری بین آنها مشاهده نشد که احتمال می­رود به علت عدم ثبت دقیق اطلاعات موجود در پرونده­ها باشد، پیشنهاد می­شود مسئولین ذیربط به منظور ثبت دقیق اطلاعات توسط پرسنل محترم بیمارستان­ها برای استفاده در پژوهش­های بعدی، تدابیر لازم را بیاندیشند.

 

تقدیر و تشکر

پژوهش حاضر، حاصل طرح تحقیقاتی مصوب معاونت تحقیقات و فن آوری دانشگاه علوم پزشکی زاهدان با کد اخلاق IR.ZAUMS.REC.1394.125 می­باشد؛ لذا از معاونت محترم پژوهشی دانشگاه جهت تامین هزینه‎های مالی پژوهش قدردانی می‎گردد.

همچنین از کلیه اعضای تیم احیای قلبی-ریوی بخش اورژانس و پرسنل محترم مدارک پزشکی بیمارستان های خاتم الأنبیاء(ص) و علی بن ابیطالب(ع) زاهدان و تمام عزیزانی که در جمع آوری اطلاعات کمک شایانی نموده­اند صمیمانه سپاسگزاری می‎شود.


[1] Nichols

[2] Slonim

References

1. Mojtahedzadeh M, Parhizkari N, Mohagheghi A, Soroush A. Evaluation of cardiopulmonary resuscitation success rate in the Shariati Hospital emergency ward during years (1997-1998). Pejouhandeh Quart Res J 1999; 13:81-8 (Persian).
2. Bunch TJ, White RD, Gersh BJ, Meverden RA, Hodge DO, Ballman KV, et al. Long-term outcomes of out-of-hospital cardiac arrest after successful early defibrillation. N Engl J Med 2003; 348:2626-33.
3. Sittichanbuncha Y, Prachanukool T, Sawanyawisuth K. A 6-year experience of CPR outcomes in an emergency department in Thailand. Ther Clin Risk Manag 2013; 9:377-81.
4. Montazar SH, Amooei M, Sheyoei M, Bahari M. Results of CPR and contributing factor in emergency department of sari imam Khomeini hospital, 2011-2013. J Mazandaran Univ Med Sci 2014; 24:53-8 (Persian).
5. Sofi U, Kokroo T, Velasquez E, Kline MR. Predictive indices of survival in patients undergoing cardiopulmonary resuscitation. Chest 1999; 116:245S.
6. Dane FC, Russell-Lindgren KS, Parish DC, Durham MD, Brown TD. In-hospital resuscitation: association between ACLS training and survival to discharge. Resuscitation 2000; 47:83-7.
7. Setayesh A, Arhami Dolatabadi A, Farsi D, Hossein Nejad AR, Zare MA. Evaluation of cardiopulmonary and cerebral resuscitation (CPCR) outcome in emergency department of Hazrat Rasoul-e-Akram hospital from June 2003 to April 2004. Razi J Med Sci 2006; 13:135-44.
8. Swor RA, Boji B, Cynar M, Sadler E, Basse E, Dalbec DL, et al. Bystander vs EMS first-responder CPR: initial rhythm and outcome in witnessed nonmonitored out of hospital cardiac arrest. Acad Emerg Med 1995; 2:494-8.
9. Hajbaghery MA, Akbari HO, Mousavi GA. Survival after in-hospital cardiopulmonary resuscitation. J Res Med Sci 2005; 10:156-62 (Persian).
10. Mutchner L. The ABCs of CPR--again. Am J Nurs 2007; 107:60-9.
11. Sirbaugh PE, Pepe PE, Shook JE, Kimball KT, Goldman MJ, Ward MA, et al. A prospective, population based study of the demographics, epidemiology, management and outcome of hospital pediatric cardiopulmonary arrest. Ann Emerge Med 1999; 33:174-84.
12. McNally B, Robb R, Mehta M, Vellano K, Valderrama AL, Yoon PW, et al. Out-of-hospital cardiac arrest surveillance --- Cardiac Arrest Registry to Enhance Survival (CARES), United States, October 1, 2005-December 31, 2010. MMWR Surveill Summ 2011; 60:1-19.
13. Vukmir RB, Katz L, Bircher N, Dotterweich L, Maenza R, Bashor S, et al. Survival is improved in witnessed cardiac arrest but not with bystander CPR. Chest 1996; 110:151.
14. Fairbanks RJ, Shah MN, Lerner EB, llangovan K, Pennington EC, Schneider SM. Epidemiology and outcomes of out-of-hospital cardiac arrest in Rochester, New York. Resuscitation 2007; 72:415-24.
15. Krittayaphong R, Saengsung P, Chawaruechai T, Yindeengam A, Udompunturak S. Factors predicting outcome of cardiopulmonary resuscitation in a developing country: the Siriraj cardiopulmonary resuscitation registry. J Med Assoe Thai 2009; 92:618-23.
16. Peberdy MA, Kaye W, Ornato JP, Larkin GL, Nadkarni V, Mancini ME, et al. Cardiopulmonary resuscitation of adults in the hospital: a report of 14720 cardiac arrests from the National Registry of cardiopulmonary Resuscitation. Resuscitation 2003; 58:297-308.
17. Jafarian AA. Evaluation of successful cardiopulmonary resuscitation (CPR) rate in Haftom Teer Hospital. Razi J Med Sci 2002; 9:327-31 (Persian).
18. Nasiripour AA, Masoudi Asl I, Fathi E. The relationship of CPR success and time of patients’ referring to emergency department. J Mil Med 2012; 14:21-5 (Persian).
19. Dabbagh A, Fathi MO, Kasraei F, Razavi SS. Short term survival after cardiopulmonary resuscitation in emergency departments of two hospitals in Tehran, Iran (2005). J Gorgan Univ Med Sci 2010; 12:58-62 (Persian).
20. Keivanpazhoh K, Farrokh Islamlo H, Rahimi Rad MH. Quality and outcome of cardiopulmonary resuscitation in Imam Khomeini teaching hospital- report according to Utstein style. J Urmia Univ Med Sci 2011; 22:346-52 (Persian).
21. Nicholas DG, Kettrick RG, Swedlow DB, et al. Factors Influencing Outcome of cardiopulmonary resuscitation in children. Pediatr Emerg Care. 1988; 2(1): 1- 5.
22. Slonim AD, Patel KM, Ruttiman UE, et al. Cardiopulmonary Resuscitation in pediatric intensive Care Units. Crit Care Med. 1997; 25(12): 1937-8.
23. Abrishami E, Bavarian B, Khodaie SH. Succes of CPR and Effective factors. J children disease 2006; 16(4).
Medical Journal of Mashhad university of Medical Sciences
Volume 60, Issue 4
September and October 2017
Pages 610-617

Files

Share

How to cite

Statistics