نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1
استادیار آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، گروه علوم ورزشی ،دانشگاه ولی عصر (عج) رفسنجان، رفسنجان، کرمان، ایران
2
دانشیار گروه آموزشی نورولوژی و مرکز تحقیقات بیماریهای غیرواگیر، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان، رفسنجان
3
استاد گروه آموزشی آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه شهید باهنرکرمان، کرمان، ایران
4
دانشیار گروه آموزشی بیومکانیک ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه شهید باهنرکرمان، کرمان، ایران
5
استادیار آمار زیستی، ﻣﺮﻛﺰ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﻗﻠﺐ و ﻋﺮوق شهید رﺟﺎﯾﻲ، مرکز آموزشی، تحقیقاتی و درمانی قلب و عروق شهید رجایی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
چکیده
مقدمه: از جمله عوارض شایع در بیماران سکته مغزی، اختلالات حسی به ویژه حس عمقی است. شواهدی وجود دارد که آب درمانی با توجه به چالش کشاندن سیستم حسی و تعادلی به عنوان یکی از روشهای درمانی این عارضه میباشد. هدف این مطالعه تعیین تأثیر 6 هفته تمرین در دو عمق مختلف آب بر حس عمقی مفصل مچ پای بیماران مرد مبتلا به سکته مغزی میباشد.
روشکار: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفیشده میباشد. تعداد 30 بیمار مرد مبتلا به سکته مغزی ایسکمیک مزمن به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در 3 گروه 10 نفری شامل دو گروه تمرینی (کم عمق، عمیق) و یک گروه کنترل قرار گرفتند. گروههای مداخله به مدت 6 هفته (3 جلسه در هفته) به پروتکل تمرینات آبی پرداختند و گروه کنترل هیچگونه تمرینات آبی را تجربه نکردند. همه گروهها قبل و بعد از مداخله جهت ارزیابی میزان حس عمقی با گونیامتر پدالی مورد بررسی و دادهها با استفاده از آنالیز کوواریانس و آزمون تعقیبی Tukey مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفتند.
نتایج: نتایج نشان داد پس از حذف اثر مخدوش کنندگی حس عمقی قبل از مداخله، سه گروه مورد بررسی، از نظر میانگین حس عمقی بعد از مداخله، تفاوت معنی داری با یکدیگر ندارند (058/0=P).
نتیجه گیری: با توجه به عدم تفاوت معنیدار در حس عمقی مفصل مچ پا در دو گروه تمرینی، توصیه نمیشود و نمیتواند پروتکل تمرینات آب درمانی به عنوان یک روش ایمن و رویکردی نوین در روند بهبود حس عمقی بیماران سکته مغزی ایسکمیک مزمن مورد توجه و استفاده قرار گیرد. هر چند ممکن است با افزایش مدت زمان تمرینات و یا با شدت بیشتر تمرینات بتوانند روی حس عمقی مفصل مچ پا تأثیرگذار باشند.
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
The Effect of Aquatic Training on Proprioception of ankle joint in Patients with Stroke: A Randomized Clinical Trial
نویسندگان [English]
-
Hossein Babaeipour
1
-
Alireza Vakilian
2
-
Mansor Sahebozamani
3
-
Fariborz Mohammadipour
4
-
Mahmood Sheikhfathollahi
5
1
Assistant Prof., Dept. of Sport Injuries and Corrective Exercises, Faculty of Sport Sciences,Vali-e-Asr University of Rafsanjan, Rafsanjan/kerman, Iran,
2
Associate Prof., Dept. of Neurology and Non Communicable Diseases Research Center, Faculty of Medicine, Rafsanjan University of
Medical Sciences, Rafsanjan, Iran
3
Prof., Dept. of Sport Injuries and Corrective Exercises, Faculty of Sport Sciences, Shahid Bahonar University of Kerman, Kerman,
Iran,
4
Associate Prof., Dept. of Sport Biomechanics, Faculty of Sport Sciences, Shahid Bahonar University of Kerman, Kerman, Iran,
5
Assistant Professor of Biostatistics, Shahid Ra, Shahid Raja Cardiovascular Training, Research and Treatment Center, Iran University of Medical Sciences, Tehran, Iran
چکیده [English]
Introduction: A common complication in patients with stroke, sensory impairments is particularly proprioception. There is evidence that hydrotherapies due to challenging their sensory system and the balance and hydrotherapies is one of the curative methods of this illness. The purpose of this study was to evaluate the effect of 6 weeks of aquatic training on proprioception of ankle joint in patients with stroke.
Materials and Methods:This study is a randomized clinical trial (RCT). 30 available male patients with chronic ischemic stroke were randomly divided into 3 equal groups of 10 subjects including two groups of training (shallow and deep) and one control group. Interventional groups had the aquatic exercise therapy program that included 6 weeks (3 sessions of exercises per week) and the control group did not experience any aquatic exercise. All groups before and after the intervention to assess proprioception with a goniometer pedal and the data analyzed using analysis of covariance and the Tukey post hoc test were analyzed.
Results: The results showed that after adjustment for confounding proprioception before the intervention, the three groups, in terms of proprioception after the intervention, with no significant differences (P = 0.058).
Conclusion: Due to the lack of significant differences in ankle joint proprioception in the two groups is not recommended the protocol of aquatic training in this study could not be considered as a safe and new approach way to improve proprioception patients with chronic ischemic stroke regarded and used. Although it is possible to increase the duration or intensity of exercise and more exercise can affect the ankle joint proprioception.
کلیدواژه‌ها [English]
-
Aquatic training
-
Stroke chronic ischemic
-
Proprioception of ankle joint
)